หากการที่ลูกจ้างได้ทำผิดระเบียบของนายจ้างไม่ว่าอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่นายจ้างได้ประกาศและมีผลใช้บังคับแล้ว และต่อมาลูกจ้างได้กระทำผิดอย่างเดิมซ้ำสองถือเป็นการทำผิดซ้ำ นายจ้างสามารถเลิกจ้างได้ทันทีโดยไม่จำต้องจ่าย ค่าชดเชย ให้แก่ลูกจ้าง

 

 

         แต่หากลูกจ้างไม่ได้กระทำผิดซ้ำสอง หากนายจ้างบอกเลิกจ้างและให้ออกจากงานทันที เช่นนั้นแล้วนายจ้างจำต้องชำระค่าทดแทนจากการที่บอกเลิกจ้างกระทันหันให้แก่ลูกจ้าง 1 เดือน และค่าชดเชยนับจากอายุงานตามกฎหมายอีกจำนวนหนึ่ง เพราะมิเถอะว่าลูกจ้างกระทำผิดซ้ำสอง ไม่มีเหตุให้นายจ้างบอกเลิกจ้างได้ทันที

 

 

         อ้างถึงคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 843/2537 การฝ่าฝืนข้อ 47(3) แห่งประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงานนั้นหมายถึง ในกรณีที่นายจ้างได้เตือนลูกจ้างแล้วลูกจ้างยังฝ่าฝืนกระทำผิดซ้ำคำเตือน นายจ้างมีสิทธิเลิกจ้างได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย การที่จำเลยออกหนังสือเตือนโจทก์เรื่องการลาป่วยผิดระเบียบ มิใช่เตือนเรื่องขาดงานต่อมาโจทก์ขาดงานจึงถือไม่ได้ว่ากระทำผิดซ้ำคำเตือน จำเลยเลิกจ้างโจทก์จึงต้องจ่าย ค่าชดเชย

 

 

        “ที่จำเลยอ้างว่าโจทก์ขาดงานไปในวันที่ 19 เมษายน 2536 จำเลยจึงได้เตือนโจทก์เป็นหนังสือตามเอกสารหมาย ล.2 แต่ตามบันทึกบัตรการทำงานของโจทก์เอกสารหมายจ.1 ในช่องวันที่ 19 เมษายน 2536 ระบุว่าโจทก์ลาป่วย และโจทก์ได้ยื่นใบลาตามเอกสารหมาย ล.6 ลงวันที่ 20 เมษายน 2536 ขออนุญาตลาป่วยเนื่องจากอุจจาระร่วง เป็นเวลา 1 วัน ตั้งแต่วันที่ 19เมษายน 2536 ถึงวันที่ 19 เมษายน 2536 และจำเลยได้อนุมัติการลาป่วยของโจทก์ในวันที่ยื่นใบลานั้น เห็นว่าโจทก์ลาป่วยผิดระเบียบข้อบังคับการทำงานว่าด้วยการลาเพราะไม่ได้โทรศัพท์หรือทำหนังสือแจ้งให้จำเลยทราบในวันที่ลานั้น แต่เมื่อโจทก์กลับมาปฏิบัติหน้าที่ก็ได้ยื่นใบลาตามระเบียบและจำเลยได้อนุมัติแล้วด้วยจึงถือไม่ได้ว่าโจทก์ขาดงาน ที่จำเลยออกคำเตือนเป็นหนังสือตามเอกสารหมาย ล.2 แก่โจทก์นั้น ถือได้ว่าเป็นการเตือนโจทก์เรื่องการลาป่วยผิดระเบียบ ให้ปฏิบัติให้ถูกต้องตามระเบียบในคราวต่อไปมิใช่เป็นการเตือนเรื่องขาดงาน ต่อมาโจทก์ได้ขาดงานในวันที่ 24พฤษภาคม 2536 จึงถือไม่ได้ว่าโจทก์กระทำผิดซ้ำคำเตือน จำเลยเลิกจ้างโจทก์จึงต้องจ่ายค่าชดเชยที่ศาลแรงงานกลางพิพากษานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย อุทธรณ์ของจำเลยฟังไม่ขึ้น”